NAYLON BİR ÖLÜM

Gülünce güzel gülerdi kız
Yalnız gülerken güzeldi zaten
Allar giyerdi, pullara bürünürdü, fistanlara sarınırdı
Allar
Pullar
Fistanlar…
Hala kaldı mı bunlardan,
Bu kızlar?
Dönünce bir iyi dönerdi başlar
Dipsiz kuyular, köhne manastırlardan
Yeşil mezarlardan dirilir gelir başım.

Mezarlara kavaklar dikilirdi eskiden
Kavak salınınca şöyle,
Bir ölü fırlardı günahından.
Soğuk bir taşı öperdi kız karanlıkta
Kalkar ağlardı.
Ağlayınca güzel ağlardı kız
Yalnız ağlarken böyle masum olurdu kuşlardan.
Eskiden kuşlar da yaşardı ışıklı evlerde
Bir Hindu’nun buğday saçan parmaklarından daha şefkatsiz değildi parmaklarımız,
Belki kuru fakat…
Bir çocuk sığınırdı bereketli göğsümüze
Koca bir insan çıkardı içinden, insanlığına rastlayınca.

Eskiden kavaklar, mezarlarda
Sallanır dururdu
Üflerdik günahları dökülürken beraber.
Yâd ederken de güzeldi kız
Hep sahici kalırdı çünkü yâdında, gidenler
Et çürür, naylon çürümez, bilirdi
Hiç koymadı bir mezara

Böyle naylon çiçekler…

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

GELİNCİK TOPRAĞI

                               GELİNCİK TOPRAĞI     “Göğsümden önce beyaz bir çiçek açtığını, sonra koparak düştüğünü gördüm rüyamda. Uykuda gözlerimin şaşkınlıktan fal taşı gibi açıldığını hissettim.” diye anlatıyordum heyecan içinde. “Hayırlara gelsin.” dediler. Bir yandan evi toparlıyordum mutfak şu koliye, yatak odası şu kutulara. Ayrıntının içinde kaybolup giderken gördüğüm rüyanın ne manaya geldiğini bilmiyordum. O zamana kadar hiçbir mucizeye tanık olmamanın bilmezliği, rahatlığı vardı üstümde. Mucizelere inanırım. Ancak bir mucizeyi yaşamak geri dönülmez bir sorumluluk yüklüyor insana: Ona inanma, artık o ne gerektiriyorsa o yoldan dönmeme sorumluluğu ve bir de acz.     İçimde baş parmağımın tırnağından küçük bir mucize ile iki gözü iki çeşmeydim. Öğrendiğim günün evveli koca koca kitaplıkları yeni taşındığımız evin salonunda bir o duvara bir bu duvara sürükleyip yerleştirmeye çal...
Devamı

MASKE KALKINCA

                           MASKE KALKINCA        Pandeminin kara hummalı elleri bir gün üzerimizden çekilip normale döndüğümüzde maske takmaktan kurtulacağız. O gün bir şey daha değişecek: ağız ve burunlarımız.        Pandemi ortasında tanıştığım insanların çoğunun ağzını ve burnunu hiç görmedim. Maskeli tanıdım onları ve hep maskeli gördüm. Maskenin altından hayali bir ağız ve burun yakıştırdım onlara. Alın yapılarından, gözlerinin büyüklüğünden, hatta seslerinin nahifliği veya gürlüklerinden... Hah dedim, şöyle çocuk gözlerinin altına minicik hokka bir burun iyi durur diye kondurdum, kibar bir ağızla kibar bir tebessüm çizdim. Bazen aksine geniş bir alın, keskin bir görünüm veren şakaklarla ciddi bakışlı gözlerin altına yine aynı ciddiyete sahip burun yerleştiriverdim. Dudaklarsa asla küçük olmamalı dedim.        Bütün tahayyüllerimle günlerce nasıl güldükl...
Devamı

MİHMÂN'A

Senin ipek tülden kirpiklerin Evimin perdeleridir a kızım, Şafakla açar şehrin ışıklarını görürüm. Senin ipek tülden kirpiklerin Açınca bulutlara değiverecek derim Açınca içinden bir uçurtma yükselecek Ben varacağı semâyı görürüm. Gözlerinin karasını kaynatırım a kızım, Kara suyunu süzerim elekte Boncuğunu kirpiğine dizerim Mücevher zaten neme gerek de Senin şu ipek tülden kirpiklerin Kirpiğinden öperim.
Devamı