HAMDIM VE SONRASI

İnsan acı çeker. Bir zalimin eline düştüğünden değil, kendi sergüzeşti içerisinde çiğliğinden arınıp pişmek için en çok. Pişmek için tabiattaki her nesneye acı gerektir çünkü.

Pişme anında fark etmiyoruz çoğu zaman. Aradan zaman geçmesi, perdelerin kalkması, gözün açılması gerekiyor ki bak böyleymiş, iyikiymiş, şükür ki olmamış, olsa böyle olamayacakmış falan diyelim. Bu da bir bencillik hali tabii yarar görmediğimiz hiçbir şeyi istememe, kabullenememe. Oysa nârın da hoş diye bir tabir vardı bi zamanlar ya, neyse..

Ne kadar ağlasak, çırpınsak, yıpransak, acının ağırlığı altında sıkışıp kalsak da geri getiremiyoruz olanları, ölenleri, gidenleri... Acıya maruz kalma anında her bir çırpınmamız çiğliğimizi artırıyor, suyumuzu soğutuyoruz. Her bir kabullenememe, isyanımız.. Ancak zaman geçince olanların farkına varabilir, her şeye rağmen şükür diyebilirsek arındığımızı hissediyoruz. Bu da kolay olanı tabii. Yangının içinden çıkan insan soğuyunca başka bir insan edasıyla bakıyor kendine. Bela hafiflediğinde sen o figan halindeki sen olmuyorsun, dayanılmaz acıların hafifleyince dönüp ders çıkarmak öyle zor olmuyor, aptal olmayana.

Acı yaşamamanın bol keseden atmaklığıyla değil, isyankar bir pişme yolcusu olarak yazıyorum. Beylik laflar etmeye utanıyorum hala, çiğ kalan yanlarımın farkındayım. Ama olamamak, olmanın ne demek olduğunu bilmeye mani değil. Başıma gelen yangın halleri bütünüyle kül etmedi ama artık yaş dallarım da azaldı. Azaldıkça kendim sanmadığım başka bir hâle evriliyorum.

Başta bir zalimin eline düştüğümüzden değil yanmamız, demiştim. Öyle olsa idi solan, kuruyan, çürüyen taraflarımız kabul edilmezdi. Başka baharda yine tıyneti bizden olan bir toprak yeşertmez, naylon poşetler gibi kusardı bizi. Oysa düşen her parçamızla yine var olmaya, yeniden açmaya, boy vermeye adayız hepimiz.

Hamdım, piştim; tekrar hamlaşıp tekrar pişerek ve yeniden yeniden hamlaşıp pişebilirim; tâ ki yanıp küllerime varana kadar...

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

GELİNCİK TOPRAĞI

                               GELİNCİK TOPRAĞI     “Göğsümden önce beyaz bir çiçek açtığını, sonra koparak düştüğünü gördüm rüyamda. Uykuda gözlerimin şaşkınlıktan fal taşı gibi açıldığını hissettim.” diye anlatıyordum heyecan içinde. “Hayırlara gelsin.” dediler. Bir yandan evi toparlıyordum mutfak şu koliye, yatak odası şu kutulara. Ayrıntının içinde kaybolup giderken gördüğüm rüyanın ne manaya geldiğini bilmiyordum. O zamana kadar hiçbir mucizeye tanık olmamanın bilmezliği, rahatlığı vardı üstümde. Mucizelere inanırım. Ancak bir mucizeyi yaşamak geri dönülmez bir sorumluluk yüklüyor insana: Ona inanma, artık o ne gerektiriyorsa o yoldan dönmeme sorumluluğu ve bir de acz.     İçimde baş parmağımın tırnağından küçük bir mucize ile iki gözü iki çeşmeydim. Öğrendiğim günün evveli koca koca kitaplıkları yeni taşındığımız evin salonunda bir o duvara bir bu duvara sürükleyip yerleştirmeye çal...
Devamı

MASKE KALKINCA

                           MASKE KALKINCA        Pandeminin kara hummalı elleri bir gün üzerimizden çekilip normale döndüğümüzde maske takmaktan kurtulacağız. O gün bir şey daha değişecek: ağız ve burunlarımız.        Pandemi ortasında tanıştığım insanların çoğunun ağzını ve burnunu hiç görmedim. Maskeli tanıdım onları ve hep maskeli gördüm. Maskenin altından hayali bir ağız ve burun yakıştırdım onlara. Alın yapılarından, gözlerinin büyüklüğünden, hatta seslerinin nahifliği veya gürlüklerinden... Hah dedim, şöyle çocuk gözlerinin altına minicik hokka bir burun iyi durur diye kondurdum, kibar bir ağızla kibar bir tebessüm çizdim. Bazen aksine geniş bir alın, keskin bir görünüm veren şakaklarla ciddi bakışlı gözlerin altına yine aynı ciddiyete sahip burun yerleştiriverdim. Dudaklarsa asla küçük olmamalı dedim.        Bütün tahayyüllerimle günlerce nasıl güldükl...
Devamı

MİHMÂN'A

Senin ipek tülden kirpiklerin Evimin perdeleridir a kızım, Şafakla açar şehrin ışıklarını görürüm. Senin ipek tülden kirpiklerin Açınca bulutlara değiverecek derim Açınca içinden bir uçurtma yükselecek Ben varacağı semâyı görürüm. Gözlerinin karasını kaynatırım a kızım, Kara suyunu süzerim elekte Boncuğunu kirpiğine dizerim Mücevher zaten neme gerek de Senin şu ipek tülden kirpiklerin Kirpiğinden öperim.
Devamı