ADI ŞEKER PORTAKALI OLMAMASI GEREKEN BİR KİTAP HAKKINDA

 

    Çocuk ölümü her zaman sarsar bizi. Ama ya çocuk hayalleri? Çocuk hayallerinin ölümü hepsinden tehlikelidir oysa.
    Neyse ki Zeze'yle tanıştım. Zeze, Şeker Portakalı romanının biricik kahramanı. Ama aramızda yaşıyor. Güneydoğuda, Suriye'de, Filistin'de her yerde her güneşle beraber hayalleri batan bir çocuğumuz var. Bilmediğimiz şey küçüklerin hayalleri bizimkilerden büyük oluyor. Öyle ki insan büyüdükçe küçülen tek şey hayaldir.
    Romanı henüz okumayanlar için; Zeze yoksul bir ailenin fazlaca çocuklarından sanıyorum sondan ikincisi. Belki birçoğumuzun çekmediği acılarla yüzleşiyor altı yaşında. Onun macerasından ziyade macerasının nasıl anlatıldığı oldu beni büyüleyen şey. Zeze'nin dilinden anlatıyor yazar. Üslubu öyle tatlı ki okurken gerçekten altı yaşında bir çocuk anlatıyormuş hissine kapılıyorsunuz. İşte tam olarak bu şey sizi hüngür hüngür ağlatıyor. Hani televizyonda spikerler her gün Suriye' den haber verir ama yadırgamazsınız da bir küçük Suriyeli görünce yaralanmış ve ağlayan içinize kıymık batar ya.. işte böyle oluyor.
    Kitap bize çocuk eğitimi hakkında çok şey söylüyor. Ama ezbere okumak gibi değil pedagoji tahsil kitaplarından olduğu gibi. Küfrün ve aşağılamanın derin yaralar bıraktığını anladık Zeze'den. Aynı zamanda çocuk gururu denen bir şey olduğunu da.. Hani ablalarımız komşu oturmalarında, dolmuşta, sokakta çocuklarını öne atıveriyorlar ya "arsızlık" denen illetin temelinin o yaşlarda atılıverdiğini öğrendik. Çocuk istenirse değersiz olduğuna öyle bir inandırılır ki..Zeze çoğu kez yediği dayağın hakkı olduğunu söylüyor: "Beş para etmem. O kadar kötü bir insanım ki her Noel'de Küçük İsa'nın yerine küçük bir şeytan doğuyor benim için." (Syf.143) Haylaz her çocuk gibi haylaz olmasına ancak onda büyük bir insan olgunluğu buluyoruz. Her şeye karşın geleceğe umutla bakıyor. Hep bir gün zengin olacağı, kendi ayakları üzerinde duracağı günü bekliyor. Özellikle de şair olacağı ve 'kelebek boyunbağı' takacağı o sevimli hayali yok mu..Bunun için yaşıyor Zeze ve kendine umut ışığı olarak gördüğü Portuga'sını kaybettiğinde her şeyini kaybediyor.
    İnsan ne ile yaşar'ın somut bir göstergeciği. Göstergecik demem dünyada misliyle örneği olmasındandır yoksa bu başyapıtın kıymetini hafife almıyor.
    Ne diyelim öldürdün bizi José Mauro De Vasconcelos!
    Öldürdün adını okuyamadığım yazar! (İşte küresel dünya böyle adını dahi okuyamadığınız bi insanın kelamına ağlatıverir sizi)
    Öldürdün bizi Zeze, ah büzgülü dudak!

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

GELİNCİK TOPRAĞI

                               GELİNCİK TOPRAĞI     “Göğsümden önce beyaz bir çiçek açtığını, sonra koparak düştüğünü gördüm rüyamda. Uykuda gözlerimin şaşkınlıktan fal taşı gibi açıldığını hissettim.” diye anlatıyordum heyecan içinde. “Hayırlara gelsin.” dediler. Bir yandan evi toparlıyordum mutfak şu koliye, yatak odası şu kutulara. Ayrıntının içinde kaybolup giderken gördüğüm rüyanın ne manaya geldiğini bilmiyordum. O zamana kadar hiçbir mucizeye tanık olmamanın bilmezliği, rahatlığı vardı üstümde. Mucizelere inanırım. Ancak bir mucizeyi yaşamak geri dönülmez bir sorumluluk yüklüyor insana: Ona inanma, artık o ne gerektiriyorsa o yoldan dönmeme sorumluluğu ve bir de acz.     İçimde baş parmağımın tırnağından küçük bir mucize ile iki gözü iki çeşmeydim. Öğrendiğim günün evveli koca koca kitaplıkları yeni taşındığımız evin salonunda bir o duvara bir bu duvara sürükleyip yerleştirmeye çal...
Devamı

MASKE KALKINCA

                           MASKE KALKINCA        Pandeminin kara hummalı elleri bir gün üzerimizden çekilip normale döndüğümüzde maske takmaktan kurtulacağız. O gün bir şey daha değişecek: ağız ve burunlarımız.        Pandemi ortasında tanıştığım insanların çoğunun ağzını ve burnunu hiç görmedim. Maskeli tanıdım onları ve hep maskeli gördüm. Maskenin altından hayali bir ağız ve burun yakıştırdım onlara. Alın yapılarından, gözlerinin büyüklüğünden, hatta seslerinin nahifliği veya gürlüklerinden... Hah dedim, şöyle çocuk gözlerinin altına minicik hokka bir burun iyi durur diye kondurdum, kibar bir ağızla kibar bir tebessüm çizdim. Bazen aksine geniş bir alın, keskin bir görünüm veren şakaklarla ciddi bakışlı gözlerin altına yine aynı ciddiyete sahip burun yerleştiriverdim. Dudaklarsa asla küçük olmamalı dedim.        Bütün tahayyüllerimle günlerce nasıl güldükl...
Devamı

MİHMÂN'A

Senin ipek tülden kirpiklerin Evimin perdeleridir a kızım, Şafakla açar şehrin ışıklarını görürüm. Senin ipek tülden kirpiklerin Açınca bulutlara değiverecek derim Açınca içinden bir uçurtma yükselecek Ben varacağı semâyı görürüm. Gözlerinin karasını kaynatırım a kızım, Kara suyunu süzerim elekte Boncuğunu kirpiğine dizerim Mücevher zaten neme gerek de Senin şu ipek tülden kirpiklerin Kirpiğinden öperim.
Devamı